मराठी माझी माय

माय मराठी माझी

जणू सरस्वतीची वाणी

संत पंतांनी रचिली

गाऊ आज तीच गाणी

माय    मराठी  माझी

जसा  मोगरा   सुगंधी

दरवळ    दाटे   तिचा

ज्ञाना एका तुका ग्रंथी

ज्ञानपिठानी  अलंकृत

मराठीची  लेकरं  चार

विस  विवा  करंदीकर

नेमाडे  चौथा पुत्र थोर

माझ्या   मराठीला  जगात

लाभले दहावे मानाचे पान

आणिक मायदेशी लाभला

भाषाशारदा  तृतीय    मान 

माझ्या  मराठीला   शोभे

अठ्ठेचाळीस  स्वर-व्यंजनं

-हस्व दिर्घ तिला दोन हात

काना   मात्रा   दोन  चरण

अनुस्वार जणू तिचे कुंकू

उद्गार    गर्भिचा    हुंकार

दोन   अवतरणं.  सांगती

जणू  जन्म  मरणाचे  सार

अर्धविराम     स्वल्पविराम

माय मराठीचा श्वासोच्छ्वास

अपुर्णविराम अन् पुर्णविराम

जीवनाची    शिकवी   आस

मराठीचे  विकल्प चिन्ह

देतसे     विचारस्वातंत्र्य

संयोग  चिन्ह   शिकविते

जिव्हाळ्याचा  गोड   मंत्र

ऐक  मित्रा घेतला वसा मी 

माय मराठीचा करीन आदर

बोलीन,देईन, गाईन  मराठी

प्राण  असेतो करीन जागर !

® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल," पुष्प "

   म्हसावद

झाडाचा महिमा

झाड देते सुख-सावली
स्वतः उन्ह पाऊस सोसून
हृदयी भरुन घ्यावा
सुसंस्कार  त्याचापासून !

झाड दातृत्वाची शाळा
सर्वांनी नोंदवावे  नाव
पान  फूल  खोड  मूळ
शिकवीती  त्याग भाव !

झाड क्षणाक्षणाला देते
सकल  जीवांना  श्वास
नि:स्वार्थ उभे वादळातही
नसे त्यास स्वार्थाची आस

झाडही जाणते प्रेम सौख्य
सुख दुःख महान भावना
सांगून गेले थोर ऋषीमुनी
वंदावे तयासी करु नका दैना

स्मरण असावा तुकाचा मंत्र
वृक्ष वल्ली आम्हा सोयरी...
आयुष्यभर  करुया आपण
सुंदर   मैत्री शत वृक्षांवरी !

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

कल्पनेचे जग!

कल्पनेने भरलेले जग...

दाखवते नवनवीन भास

वास्तव आयुष्य जगताना मात्र

कितीतरी सोसावा लागतोय त्रास ... !

कल्पनेने भरलेले जग...

आहे सुंदर पण असतो आभास

कधीच मानू नये हो ते आपुले !

पाऊला पाऊलावर कठीण ठरतो श्वास!

कल्पनेच्या जगात करु नये

शहाण्या माणसाने कधी फेरफटका

ते तर पा-यासारखे नाजूक

हाती घेता आयुष्याला बसतो झटका !

कल्पनेच्या जगाला नसते कधी

वास्तवाशी काही घेणे - देणे

तो तर समजावा सागरातील भोवरा

अवघड ठरते आतून बाहेर पडणे !

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

सखे...! [ भूलोळी ]

सखे…! [ भूलोळी ]

टूटा तारा यूॅं बिखरा

पाहता वाटे मोत्याच्या सडा

मोती की माला बॉंधी तेरे बालोमे

सखे नभांगण भासे ग् तुझा अंबाडा !

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

शिवराजे ! जय हो ...

शिवराजे ! जय हो…

श्रीपती गडपती अश्वपती

माझे शिवराजे छत्रपती….

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।१।।

भूपती श्रीमंतयोगी गजपती 

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।२।।

सुवर्णरत्नश्रीपती प्रजापती

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।३।।

अष्टप्रधानपती अष्टावधानपती

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।४।।

शस्रास्रपारंगती शूरविरराजनीति

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।५।।

सागराधिपती आरमाराधिपती

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।६।।

प्रौढप्रतापपुरंदर सिंहासनाधिपती

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।७।।

मनामनाधिपती न्यायाधिपती

माझे शिवराजे छत्रपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।८।।

स्वराज्याधिपती राजेशिवछत्रपती

माझे शिवराजे हृदयाधिपती…

ठेवितो मस्तक आज मी

तुमच्या चरणावरती ।।९।।

जय भवानी जय शिवाजी

गातो तेजाची आरती

ठेवितो मस्तक आज मी

शिवराजे तुमच्या चरणावरती ।।१०।।

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

          म्हसावद,जि.नंदुरबार

कॉलेज के दिन

क्या कहूॅं मैं।
कॉलेज के वो दिन।
 युग जैसा लगता था।
 इक दिन तुम बीन।

क्या कहूॅं मैं।
कॉलेज की वो मौजमस्ती।
आप और मैं थे।
पुरे कॉलेज की दो मशहूर हस्ती।

क्या कहूॅं मैं ।
कॉलेज का वो  लेक्चर ।
आपको फेंकी थी मैंने लवलेटर
उठाते वक्त गिरकर आप हुई फ्रक्चर!

बहोत शानदार थी ।
हमारे ग्रुप की यारी।
आनेवाला हर स्टुडेंट ।
सिखता था हमसे दुनियादारी।

कॉलेज के वो दिन ।
मुझे आज भी है याद ।
जब मिलते हैं हम सब दोस्त
मजा लुटते हैं पचास साल के बाद

वो कॉलेज का इक दिन...
मैं आज भी नहीं भूला !
गॅंदरिंग के नाटक में...
तुम बनी थी दुल्हन मैं था दुल्हा ।

मुझसे किया प्यार का इज़हार।
धनवान के साथ कर ली शादी !
मैं तो आज भी वादा निभा रहा हूॅं ।
जिंदगी जी रहा हूॅं मै बिना शादी !

वो भी कॉलेज के ही दिन थे ...।

©® प्रा. पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

तू घे ध्यानी ! [ शेल चारोळी ]

परिस्थिती  चुकीची  होती  मी म्हणणार नाही

नाही  तिथे  मी  विनाकारण  लढणार  नाही !

केल्याने  होत  आहे आधी  केलेच  पाहिजे तू

तू  हे  घे ध्यानी मना रे! कष्टाविना साध्य नाही

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

स्वप्नात मी !

पहाटे  पहाटे  अवचित असे घडले

न  कळे मज मी स्वप्न तुझे पाहिले

प्रीतिचा शुक्रतारा जणू चमचमला

तुझ्या  मलमली  मिठीत  मी न्हाले

स्वप्न  ते  अनोखे  विसरु  कसे  मी

सहवास तो  पहिला सांगू कशी मी

उठते  लाट  विरते  सागरात  जशी

बेधुंद  पंचउष:काली  तुझ्यात  मी !

स्वप्नातला  तू  चंद्र मी चकोर तुझी

जिवलगा  विसरु  कशी मी तुजला 

तू पाऊस  पहिला मी चातक तुझी

ये ! स्वप्नकुमारा  हृदयी  घे  मजला

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

मृगनयनी

राणी, तुझा मुखचंद्र पाहता

विसरुन जातो  मी देहभान

गालावरची  गोड ती  खळी

ओठांवर  आणते  प्रीतगान

मृगनयनी  चंदेरी  हे  कुंतल

भूरळ  घालते  मज ती अदा

समजत  नाही  ग्  वेडे  मन

झालो  ग्   तुझ्यावरी  फिदा

©प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

* मन तुझे *

मन तुझे  जरी खट्याळ आहे

भेटणे   आपुले  अटळ  आहे

रुसलीस ग्  जरी  तू कितीही

मनवणे   तुला   अटळ  आहे

जाणून आहे   तुझा  वेडा हट्ट

राणी  मनाने  तू  सरळ  आहे

राग  लोभ  नसावा मनी कधी

भरता    हृदयी   गरळ    आहे

प्रेम  स्नेह  सौख्य निपजे मनी

जग    दुरचे   निकटची   आहे

© प्रा.पुरुषोतम पटेल " पुष्प "

स्वप्न [ चारोळी ]

सोड ना रे तू आता

रोज स्वप्नात माझ्या येणे

आता झाले मी दुज्याची

गाऊ दे मज सुखाचे गाणे 

© प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

भेटेन मी!

[ आपल्या मायभूमीच्या रक्षणार्थ आई-बाबा,पत्नी व घरदार सोडून सीमेवर अहोरात्र पहारा देत  उभ्या असलेल्या सैनिकाची आई,पत्नी यांची आणि विर सैनिकाची हृदयस्पर्शी भावना....!]

* आई -

बाळा...करु नको माझी चिंता

आणू नको तू डोळ्यांत पाणी

जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपी गरियसी

शिकवण रे दिधली ऋषीमुनी

बाळा जन्मदात्री ही  मी रे तुझी

परी  तुज पोशिते ही माय भूमी

सेवा  कर  तू प्राणाहून प्रियही

आशिष ठेविते  तुझा  शिरी  मी

* अर्धांगिनी -

हे  औक्षण  करीते तुम्हा मी !

दिव्य  ज्योती  पेटवुनी नयनी

वाट  पाहीन  द्यावे वचन मज

भेटावे हो तुम्ही सुखे परतोनी

* वीर सैनिक-

लाज राखाया  मातृतभूमीची

प्रिये, लढता लढता  मरेन मी

नऊ महिन्यांनी  पुन्हा भेटाया

तुझ्याच उदरी जन्मेन मी !

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

माणूसघाणा (अलक )

     अमित... स्वत:ला खूप महान समजायचा.त्याला वाटे,मी एकटा फर्डा वक्ता आहे,मी सुरेल गायक आहे,मी अप्रतिम कुंचल्याचा धनी आहे;सप्तरंगाची जाण माझ्याशिवाय दुस-या कोणालाच नाही.मी सिद्धहस्त लेखक,कवी,गीतकारआहे,संगीतकार आहे. सर्वांनी आपलं 

कौतुक करावं.असे त्याला मनातून वाटायचे.पण,दुस-यांचे कौतुक करणे त्याला आवडायचेच नाही.तरीही सुरुवातीच्या काही दिवसांत त्याचे कौतुक झालेही.इतरांनी कविता,गीतलेखन,गीतगायन,व्याख्यान असं काही केलं की, मनातल्या मनातच कुढत राही.त्यांचे सतत दोष काढत राही.तो हेवा करु लागे.दुर्मुखलेलाच होई.सुंदर,छान,असे शब्दहीत्याचा ओठांवर येत नसत. किंवा चांगले,ठिक, वाईट कोणतीही प्रतिक्रिया देणे त्याला मोठे संकटच वाटायला लागे.त्याला मनातून वाटे,'आपल्यावाटेवर कोणी चालूच नये! इतरांनी मोठे होऊच नये.'

     म्हणतात ना ! ' समय बडा बलवान है। ' मन चिंती ते वैरी न चिंती या उक्तीप्रमाणे उत्तरोत्तर अमितची लोकप्रियता कमी होऊ लागली.त्याचाच काळात ,त्याचाच समोर अनेकांनी जनमानसात राहून सर्वांगीण क्षेत्रात सर्वोच्च शिखर गाठले.आणि आपल्या यशाचे खरे श्रेय आपल्या हितचिंतकांना, समिक्षकांना,वाचकांना दिलेही. त्यांच्याच ‌ऋणात राहून वाटचाल करण्याचे संकल्पही केले.ते बहुसंख्य आज लोकप्रियतेच्या शिखरावर दैदिप्यमान होऊन विराजित झाले आहे.त्यांनी इतरांसाठी मनात असूया न जोपासता आपुलकी जोपासली.आपल्या पदपथावर ते इतरांसोबत चालत आहेत ते आजही समाजात कौतुकाचे धनी ठरत आहेत.त्यांच्या एका शब्दाला हजारोंची ' वाहवा ' मिळत आहे.

    अमित मात्र आज ' व्वाव, बहोत खूब 'अशा शब्दांनाही पारखा झाला आहे.त्याची ' माणूसघाणा ' प्रवृत्तीच त्याचा लयाला कारणीभूत ठरली आहे.

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

कुमुदिनी

जीवन  आहे एक उद्यान

निष्ठेने  करावी   मशागत

उमलतील  मग  पदोपदी

कोमल  पुष्प  शत - शत

सुख म्हणजे काय असते

शिकवते  हो  ही हिरवाई

दुःख   विसरावे  कसे   ते

सांगून  जाते  जाई - जुई

आज उमलले  ते उद्याला

कोमेजणार  आहे   जरुर

अखेरचा  श्वासा  पर्यंतची 

किर्ति  गंध वाटावा भरपूर

दुःख  क्लेश  चिंता समज

तू  गुलाबपुष्पाची पाकळी

काट्यासवे   राहून   सुद्धा 

ती आनंदें  फुलवा उद्यानी

करु  नये आयुष्यात कधी

घरोबा  गर्व  अभिमानाशी

सांगून  जाती पिवळी पर्णे

नाते  जोडताना मृत्तिकेशी

बहरु  द्यावी  हो आनंदवेल

अनुभवा  फुले  ताजेतवाने

भ्रमर  होऊन  कुमुदिनीशी

गुणगुणावे गोड जीवनगाणे 

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

सूर्योदय

अंधकारातून होतो उष:काल

उषःकाल दाखवतो उजेडाची वाट

घाट माथ्यावर प्रकटतात नाजूक किरण

किरणांच्या जमून गोतावळा

भरतो प्रकाशकिरणांचा मेळा

करती ते आनंदाची बरसात

आशेच्या सरोवरात फुलतात

कल्पनेचा अगणित कुमुदिनी ...

मनाला उल्हसित करणारी प्रतिदिनी

सुगंधित प्रकाश वाटेच्या 

होतो मी पांथस्थ

चालू लागतो संथ-संथ

जूने टाकून घेतो मी नवे

सुसंस्कार सुविचार जे जे हवे

उघडतो मी विचारकप्पा

सोडून देतो दिगंतराळी

दुःख क्लेश चिंतेचे कातरवेळी जमलेले

अगणित  पाखरांचे थवे !

सूर्योदय होताच...!

©® प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "