बाप समजतो तेव्हा !

बापाची    नजर    होती   करारी

रुबाब  तर  काय सांगू लई भारी

रंजल्या    गांजल्या    माणसाला

आयुष्यभर  दिली त्यांनी  उभारी 

उपाशी राहून भरवला मुखी घास

मला   दिला आनंद सुखाची रास

काट्याकुट्याची    तुडवून    वाट

माझ्या भल्यासाठी सोसला त्रास !

बाप   हयात   होता  तोपर्यंत  तो

कळूनच  आला  नाही मला कधी

बाप   समजून   यावा   म्हणून...

बाप  व्हावे  लागते आपण आधी

© प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

स्वप्नभ्रमर

               

                

                  तुझी दैदिप्यमान यशकिर्ती 

                ऐकताच हृदयात तू बसला

                रोज स्वप्नी तू दिसू  लागला

तू  येतो  जातो त्या  वाटेवर

तुला   चोरुन   का   असेना

एकदा   तरी  पाहीन  रं  मी

   

    या जन्मी जवळून नाही पाहिले तुला

    पण...पुढच्या  जन्मी नक्कीच तुझ्या 

    शेजारच्याच  घरात  जन्मा  येईन  मी

© प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

अनाथांची माय : सिंधुताई

अनाथांची माई : सिंधुताई !

[ शब्दसुमनांची ही श्रद्धांजली 🌹🙏]

अनाथांची     आई     तू 

नाव     तुझं     सिंधुताई

शब्दात    तुझी     महती

सांगता     यायची  नाही

माई     जन्मापासून   तू

खूप    खाल्ल्या   खस्ता

जिद्द       मनात     ठेवून 

शोधला    सेवेचा    रस्ता

माई  तू  जळत्या चितेवर

भाजून  खाल्ली  भाकरी

स्वाभिमाने  जगली माई 

केली नाही कधी चाकरी

माई तुझ्या शब्दा-शब्दांत 

माया -ममत्वाची पखरण

तुझ्या     दोन्ही    हातात

जणू   निर्धाराचा      घण

आई-बाबाविना पोरक्यांची

माई ,   झाली  तू  तर माय 

रंजल्या  गांजल्या बाळांना

झाली   चालण्याचा    पाय

माई   तू  जगविली  ममत्वे

जणू  दिड  सहस्र  बालतरु 

ममता  बालसदन   अंगणी

आनंदें   खेळतात   लेकरु !

माई...देश  विदेशात   आहे

तुझ्या   कार्याचे     गुणगान

मिळवले    स्वकर्तृत्वाने   तू

सातशेहून  अधिक   सन्मान

माई      तुझ्या     कार्यापुढे 

वाटे     गगनही    हे   खुजे

झाले    बहू   होतीलही बहू

पण    तुझ्यासम    न   दुजे

माई   तुझ्या  विचारात मज

दिसे   आभाळाची   निळाई

तुझे   एकमेवाद्वितीय  कार्य

अनंत  पिढ्यांना     नवलाई

© प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

समजून घे !

हे  ही  माझं ते ही माझं

हव्यास  संपतच   नाही

गड्या,असं करुन करुन

पोट  कधी  भरत  नाही

गुंठा गुंठा जमिनीसाठी

तू आयष्यभर राबलास

शेवटच्या  क्षणी  सगळं

ते  इथेच सोडून गेलास

शेत  कसता  कसता  तू 

जन्माची खाल्ली खस्ता

बांध  कोरुन  कोरुन  तू

चोरला रे  वहिवाट रस्ता

हिस्से  वाटणी  करतांना

तोलून    मापून    घेतलं

अन् एका एका इंचासाठी

भावांचंच  डोके  फोडलं

तू गेल्यावर पोराबाळांनी

गुंठा  विकून  श्राद्ध  केलं 

घामाचा  थेंब  न गाळता

मौज   मस्तीतचं  खाल्लं

© प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "

ये ! २०२२ स्वागत असो !

 

मावळले वर्ष  दोन हजार एकवीस

वारसदार दोन हजार बावीस हजर

प्रार्थना माझी तुजला हे नुतन वर्षा

दुःख क्लेश नको ! येऊ दे हर्षलहर

पिडले  जन  केला कोरोनाने कहर

गणती  नसे  किती  गळाले मोती ?

बहरु   दे   स्नेह-सौख्य प्रितीचे मळे

जोडून  दे   नववर्षा तुटली ती नाती 

अरेऽऽ दुःख गिळूनी तुझ्या स्वागता

सज्ज   पहा  सकल झाली दुनिया !

गुंडाळून  ठेव   आता  नवीन व्याधी 

तू   तरी   दाखव   सुख-समृद्धी रया 

© प्रा.पुरुषोत्तम पटेल " पुष्प "